اگر به یک باره همهٔ انسان‌های زمین ناپدید بشن چه اتفاقی رخ میده؟

انسان‌ها همه جا هستن. در همه قاره‌ها ساکن شده‌ایم، و در دورافتاده‌ترین نقاط مثل جنگل‌ها، اقیانوس‌ها، و تندراها هم یافت میشیم. اثرات ما آنقدر چشمگیر بوده که بیشتر دانشمندان بر این باورن انسان‌ها نشانی همیشگی بر تاریخچه زمین شناختی این کره گذاشته‌اند. پس اگر به یک باره همهٔ انسان‌های زمین ناپدیدبشن چه اتفاقی رخ میده؟ 

برخی از سازه‌های ما به علت نبود نیروی نگهداری به سرعت منفجر میشن. چند ساعت پس از ناپدید شدن ما، پالایشگاه‌ها دچارنقص فنی میشن، و آتش سوزی‌های چندماهه در کارخانه‌هایی مثل صنایع غرب هند، جنوب ایالات متحده، و کره شمالی به روه خواهد افتاد. درسیستم‌های ریلی زیرزمینی مثل مترو لندن، مسکو، و نیویورک، صدها پمپ فاضلاب رها شده تونل‌ها رو در تنها سه روز پر از آب خواهند کرد. تا پایان هفته اول مولد‌های برق اضطراری از کار خواهند افتاد. و به محض خاموش شدن آتش‌ها، زمین برای اولین بار در طول قرون تاریک خواهد شد. 

پس از یک ماه از فاجعه، سرعت تغییرات کاهش می‌یابد. پس از ۲۰ سال پیاده‌رو‌ها توسط علف‌ها و ریشه درختان از هم می‌پاشند. در همین زمان، تونل‌های پرآب خیابان‌های روی خود رو می‌فرسایند و به رودخانه‌های شهری تبدیل می‌کنن. در نواحی معتدل، چرخهٔ فصول باعث یخ زدن و آب شدن این آب‌راه‌ها می‌شه، که باعث ترک خوردن پیاده رو‌ها و پی‌ریزی‌های بتنی می‌شه. لوله‌های نشت کرده هم همین کار رو با ساختمان‌های بتنی می‌کنن، و پس از ۲۰۰ زمستان، بیشتر آسمان‌خراش‌ها خم شده و فرو می‌ریزند.

مناطق برون شهری و روستایی به شیوه‌ای آرام‌تر، اما باورکردنی‌تر تخریب میشن. نشتی‌ها، کپک‌ها، حشرات و هجوم موش‌ها – همه دشمنان عادی صاحب خانه‌ها – حالا بدون رقیب حکمرانی می‌کنن. پس از ۷۵ سال، بیشتر ستون‌های خانه‌ها خم شده و فرو می‌ریزند، و این تودهٔ فروریخته به خانهٔ موش‌ها و مارمولک‌ها تبدیل می‌شه. 

شهر‌های ما پر از گیاهان وارداتی میشن، که حالا در خانهٔ جدید خود وحشیانه رشد می‌کنن.علف‌های هرز سمی حوزهٔ رود تیمز لندن رو می‌پوشانند. درختان سماق چینی سرتاسر خیابان‌های نیویورک رو خواهند گرفت. و هر چه آسمان خراش‌های غرق شده خرده سیمان بیشتری به سطح جنگل جدید اضافه کنن، خاصیت اسیدی خاک کاهش یافته، و امکان رشد بیشتر گیاهان رو فراهم می‌کنه. 

تنوع زیستی پسا انسانی به قلمرو حیوانات هم می‌رسد. حیوانات هم از الگوی گسترش بی حد و مرز گیاهان بومی و غیربومی پیروی می‌کنن. و به کمک پل‌های باقی مانده از سازه‌های انسانی به زیستگاه‌های جدید می‌رسن. زیرساخت‌های ما جان برخی ازحیوانات رو حفظ کرده و برخی رو به نابودی می‌کشاند. سوسک‌ها در زیستگاه‌های گرمسیری به زندگی خود ادامه میدن و بیشتر حیوانات اهلی نمی‌تونن بدون ما زنده بمونن. و بر عکس، کاهش آلودگی‌های نوری سالانه جان میلیارد‌ها پرنده رو که مهاجرت شان به علت سوسوی چراغ‌های برج‌های ارتباطی و سیم‌های فشار قوی مختل شده بود، حفظ می‌کنه. و پشه‌ها در یکی از زیستگاه‌های بشرساخته مورد علاقه‌شان تا ابد تکثیر میشن – تایرهای پلاستیکی که تقریبا هزار سال عمر می‌کنن. 

هر چه تعداد گیاهان و جانوران بیشتر می‌شه، آب وهوای زمین هم بعد از هزاران سال اثر انسان بهبود می‌یابد. با گذشت ۳۵٫۰۰۰ سال، چرخهٔ گیاهی آخرین اثرات سرب که از انقلاب صنعتی بر خاک زمین باقی مانده رو از بین می‌برد. و احتمالاً ۶۵٫۰۰۰ سال یا بیشتر طول می‌کشد تا حجم کربن دی اکسید هم به مقدار پیش از دورهٔ انسان‌ها بازگرده. حتی پس از چند میلیون سال، میراث انسان‌ها هنوز باقیه. کوه روشمور آمریکا که از گرانیت محکم تراشیده شده، ۷/۲ میلیون سال دوام خواهد داشت. ترکیب شیمیایی مجسمه‌های برنزی ما آن‌ها رو برای ۱۰ میلیون سال قابل تشخیص می‌کنه. و بقایای شهر‌هایی که بر دشت‌های سیلابی ساخته شده‌اند در اعماق زمین مدفون میشن، و در طول قرون به عنوان نوعی تکنوفسیل باقی می‌مانند.